Wprowadzona w życie Dyrektywa Drugiej Szansy ma na celu wspomaganie przedsiębiorców w przywracaniu rentowności swoim firmom poprzez umożliwienie restrukturyzacji zadłużenia. Dzięki temu przedsiębiorcy niewypłacalni będą mieli szansę na skorzystanie z co najmniej jednej procedury, która może prowadzić do całkowitego umorzenia ich długów.
Celem Dyrektywy Drugiej Szansy jest przede wszystkim efektywna restrukturyzacja przedsiębiorstw na wczesnym etapie problemów finansowych, aby uniknąć ogłoszenia ich upadłości. Dyrektywa ta nie jest bezpośrednio stosowana w państwach członkowskich Unii Europejskiej i wymaga implementacji do krajowych systemów prawnych.
Choć termin na implementację dyrektywy w polskim porządku prawnym minął 17 lipca 2022 roku, projekt ustawy wciąż przebywa na etapie opinii. Obecnie oczekuje się na dalsze działania Ministerstwa Sprawiedliwości, które ma dokonać analizy zgłoszonych uwag i przedstawić odpowiednie zmiany legislacyjne.
Postępowanie sanacyjne ma być stosowane wyłącznie w przypadku przedsiębiorców, którzy są już niewypłacalni.
Przygotowanie projektu implementującego dyrektywę: W projekcie implementującym Dyrektywę Drugiej Szansy zakładane są pewne zmiany w obecnym systemie postępowania restrukturyzacyjnego. Oto niektóre z głównych założeń tego projektu:
Rozróżnienie procedur restrukturyzacyjnych związanych z restrukturyzacją zapobiegawczą (takich jak postępowanie o zatwierdzenie układu, przyspieszone postępowanie układowe, postępowanie układowe) od procedur sanacyjnych.
Uproszczenie procedury składania wniosku o otwarcie postępowania restrukturyzacyjnego dla mikroprzedsiębiorców, eliminując potrzebę szczegółowego opisu działalności przedsiębiorstwa, zdolności produkcyjnych oraz opisu metod i źródeł finansowania.
Wymóg wskazania w wniosku wpływu postępowania restrukturyzacyjnego na zatrudnienie w przedsiębiorstwie dłużnika, informowania przedstawicieli pracowników o możliwych skutkach procedury i przeprowadzania konsultacji z nimi.
Nowe zasady podziału wierzycieli na odrębne grupy interesów.
Możliwość przyjęcia układu pomimo sprzeciwu jednej z grup wierzycieli w ramach mechanizmu cramdown, pod warunkiem spełnienia kryterium ochrony najlepszych interesów wierzycieli.
Wprowadzenie testu zaspokojenia, który umożliwi wierzycielom kwestionowanie zasadności zawarcia układu, a jednocześnie umożliwi dłużnikowi wystąpienie do sądu o przeforsowanie układu wbrew sprzeciwowi części grup wierzycieli.
Rola nadzorcy i zarządcy będzie polegać na wspieraniu negocjacji propozycji układowych oraz dbaniu o interesy zarówno dłużnika, jak i wierzycieli.
Wierzyciele, których wierzytelności stanowią co najmniej 50% łącznej sumy wierzytelności, będą mogli wystąpić z wnioskiem o zmianę nadzorcy układu wybranego przez dłużnika.
Decyzje o przyjęciu układu będą podejmowane przez nadzorcę lub zarządcę, a nie jak dotychczas przez sędziego-komisarza, podlegając kontroli sądowej.
Możliwość zawarcia układu likwidacyjnego, który umożliwi sprzedaż składników majątkowych dłużnika w celu spłaty wierzytelności.
Usprawnienie procesu zatwierdzania układu poprzez ograniczenie konieczności rozprawy sądowej jedynie w uzasadnionych przypadkach.